Het was avond in Vera Cruz en de stad was tot rust gekomen En de stemmen klonken niet luider dan fluisteren in de bomen In het duister geurde en bloeide een lichte melancholie En de lucht was vol van herinnering en van oude dromen Elke zeestad heeft zo haar eigen onzingbare melodie Overdag, wanneer ze aan 't werk is, een bruisende symfonie Maar des nachts een vage muziek met het ruisen der zee als bas In een onvergetelijk lied van geluk en van nostalgie Het was avond in Vera Cruz en we zaten op een terras Ach, je zei niet veel en je staarde hoofdzakelijk naar je glas Ik begreep de wending die onze verstandhouding had genomen En ik voelde ook het verlangen dat ik in je ogen las Mocht u zich nog afvragen wat dat precies voor verlangen was Dan kan ik u een ding vertellen, het was niet naar ananas Ananas Ananas Ananas Ananas Nu kom Voor deze bijzondere gelegenheid nog vier stuks extra Ananas Ananas Ananas Ananas Read more: