Är isch mit sire Schtaffelei am Sunndig über Land Und het es Süsche gsuecht won'är chönnt male Da trifft sy Künschtlerblick uf'ene Chue am Waldesrand Är gseht, das git es Meischterwärch, nid's zahle Er schtellt sech uf und malt zersch links der Wald im Hintergrund E Hügel rächts, chli Himmel no derzue Druf macht'er vorne z'Gras mit vil'ne Blueme drinn und chunnt Am Schluss zur Houptsach, nämlech zu dr Chue Är mischt uf syr Palette zarti Brun, mit gschickter Hand Und dunkt der Pinsel dry, und setzt'nen'a Doch won'er jetz e letschte Blick wirft uf sy Gägeschtand Isch plötzlech – o herrje – d'Chue nümme da Das uferschandte Tier isch usegloffe us sim Bild Kei Mönsch weis, was vo dert ihn's het vertribe Sy isch nümm zrugg cho, ou won'är grüeft und gwunke het wie wild E wisse Fläck isch uf der Linwand blibe No lang, a sälbem Sunntig, het är gwartet a der Schtell Het gwartet vor sir Schtaffelei, dass da Es bruchti nid die glychi d'sy, e Chue derthäre well Wo ihn no würd sys Bild vollände la Doch d'Wält isch so perfid, dass sy sech sälte oder nie Nach Bilder, wo'mer vore gmacht hei richtet So hei ou uf der Matte die banousehafte Chüe Dä Aasatz zum'ne Meischterwärch vernichtet