Það snjóar hérna úti og garðurinn hann gránar. Garðastrætishúsin verða hlýleg að sjá og kertaljóssins skuggar skrítnum myndum varpa á veggina í stofunni sem ég stari á. Og myndirnar þær læðast, lúmskar inn í hugann leggjast bak við augun og hvísla því að mér að ástin sé augnablik sem brenni mannsins hjarta í brjósti mínu er eldurinn enn að leika sér. Og þau svífa í kvöld snjókornin sem kossar án vara. Og við sem vorum ástfangin aldrei náðum saman, það lá alltaf í loftinu að ég mundi fara. Það snjóar hérna úti og enginn er á ferli allt er hjúpað rökkri og kertin eru dauð. Senn fer hann að birta og bílar vakna kaldir en borgin sefur ennþá og gatan mín er auð.